หลักการของเอ็กซ์เรย์ฟลูออเรสเซนส์สเปกโตรมิเตอร์?
ฟิสิกส์ของเอ็กซ์เรย์ฟลูออเรสเซนส์สเปกโตรมิเตอร์:
เมื่อวัสดุสัมผัสกับรังสีเอกซ์ความยาวคลื่นสั้นหรือรังสีแกมมา อะตอมที่เป็นส่วนประกอบอาจกลายเป็นไอออไนซ์ได้ และหากอะตอมสัมผัสกับรังสีที่มีแหล่งพลังงานมากกว่าศักยภาพในการแตกตัวเป็นไอออน เพียงพอที่จะขับอิเล็กตรอนวงในออกไปได้ อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ทำให้โครงสร้างอิเล็กทรอนิกส์ของอะตอมไม่เสถียรและอิเล็กตรอนในวงโคจรชั้นนอก"ทดแทน"เข้าสู่วงโคจรล่างเพื่อเติมรูที่ทิ้งไว้ข้างหลัง
ในกระบวนการของ"การกู้คืน"พลังงานส่วนเกินจะถูกปลดปล่อยออกมา และพลังงานโฟตอนจะเท่ากับผลต่างพลังงานของวงโคจรทั้งสอง ดังนั้นสสารจึงปล่อยรังสีซึ่งเป็นลักษณะพลังงานของอะตอม การแผ่รังสีฟลูออเรสเซนส์นั้นตื่นเต้นเป็นหลักโดยใช้ลำแสงเอ็กซ์เรย์ ซึ่งเสนอครั้งแรกในปี 1928 โดยกล็อคเกอร์และชไรเบอร์
การส่งผ่านของสเปกโตรมิเตอร์เรืองแสง PX-rayหรือสามารถกำหนดประสิทธิภาพของมันได้โดยใช้อุปกรณ์โมโนโครมเสริม การวัดเหล่านี้ทำได้โดยไม่มีปัญหาใน UV ที่มองเห็นและอยู่ใกล้ การส่งผ่านของโมโนโครเมเตอร์ตัวที่สองถูกกำหนดโดยการวัดฟลักซ์การส่องสว่างผ่านโมโนโครเมเตอร์ตัวแรก ตามด้วยการวัดฟลักซ์การส่องสว่างผ่านโมโนโครมทั้งสอง
การวัดค่าสัมบูรณ์จำเป็นต้องทราบค่าการส่องผ่านสัมบูรณ์ของโมโนโครเมเตอร์: สำหรับการวัดแบบสัมพัทธ์ การส่องผ่านสามารถวัดได้ในหน่วยสัมพัทธ์ที่ความยาวคลื่นต่างๆ การวัด UV แบบสุญญากาศเหล่านี้มีปัญหาในการทดลองอย่างมาก ดังนั้นจึงมักใช้โมโนโครมเสริม ประสิทธิภาพของตะแกรงเลี้ยวเบนถูกวัดแยกกันที่มุมตกกระทบต่างๆ หลีกเลี่ยงปัญหาในการสอบเทียบได้สำเร็จในขั้นตอนการทดลองหลายขั้นตอน
